De hel van mijn gedachten

  Wanneer je wil ontsnappen aan de hel van je eigen hoofd, de maalmolen van gedachten die je geest en uiteindelijk je ziel blijft tergen. Tergen, voortdurend opnieuw, genadeloos. Alle zin uit het leven wegzuigend. Niet meer in staat te voelen, niet meer in staat met je ziel contact te maken met de deugden van het leven. Je geest verandert in een gevangenis gegeseld door helse gedachten.

Een omgeving die bestaat uit oude, archeologische silhouetten. Silhouetten waaruit alle betekenis, kracht en ziel is gezogen. Leeg in een universum gevuld met oude artefacten, eenzaam in een wereld vol met mensen.

Niet in staat te huilen om wat eens was. Tranen mee verdwenen en meegesleurd door deze genadeloze stroom van nooit eindigende gedachten. Meegezogen in een heelal met alleen nog betekenisloze gedachten. Verlangend naar een verlossing door slaap die niet komt.

Een kale vlakte door God verlaten, door de menselijke ziel verlaten. Overgeleverd aan een gevoelloze hagel van onbegrijpbare, ongrijpbare gedachten.