een Zee van passie

Een regenachtige vrijdagnamiddag aan de Graslei te Gent. Mijmerend over gebeurtenissen van de voorbije dagen, weken, maanden en zelfs jaren. Achteruit kijkend naar de passies van mijn leven, een passie van mijn leven. Passies waardoor ik werd opgezogen. Passies elke zin van het leven opzuigend. Passies zonder dewelke het leven elke zin, elke grond van het bestaan verliest. Passies die op een of andere manier zijn verdwenen uit mijn leven.

Rondkijkend naar de stad. Hordes toeristen lopen kriskras door elkaar en fotograferen de eeuwenoude gevels. Gevels die hun geschiedenis nooit zullen prijsgeven. Wildvreemde oudere en jongere koppels lopen over de straat. Ik ervaar geen enkele binding met deze mensen. Hoe leeg en zinloos oogt deze stad zonder de passies waarover ik voorheen sprak. Elke mens passeert mij straal negerend, telkens opnieuw en opnieuw. Dit in een stad waar ik ooit op handen werd gedragen door het leven.

Dan een moment, een enkel kortstondig moment probeer ik me te verplaatsen in de man die enkele meters van me passeert met zijn oudere vrouw. Een moment vraag ik me af hoe hij deze dag, dit moment ervaart. Voelt hij gelijkaardige passies? Hoe voelen deze passies? Gaat hij er evenveel in op? Voelt hij op een of andere manier, waar ik zo vurig naar verlang bij deze voor mij onbekende vrouw? Wat zou er gebeuren mochten alle ervaringen, gevoelens, drijfveren, passies en liefdes die zich momenteel op deze Graslei bevinden, op dit ene moment tot in mijn schamele hart doordringen? Hoe zou ik dit miezerige Gent dan ervaren?

Wat zou er gebeuren mochten daar bovenop de passies en ervaringen waarvan deze oude gevels en dit water ooit getuige waren zich zouden uitstorten en  vermengen met de bestaande passies van elke mens die op dit moment passeert? Ik kijk rechts van mezelf en zie een vader met zijn kleine dochter passeren. Hoe intiem en universeel is dit tafereel?