Verlatingsangst , liefde en religie

Steeds opnieuw verlaten worden. Misschien wel de diepste angst van de mens of zelfs mensheid. Verlaten worden van wat je ten diepste bemint en waar je het diepste en meest hartstochtelijk naar verlangt. Datgene waarvan je  dorstige hart hoopt dat het je ten diepste vervult. Je hart wil vervuld worden van een liefde die je ziel op het diepste niveau laaft.

Verlaten worden waardoor je ziel op zichzelf wordt teruggeworpen. Teruggeworpen in de poel van  de diepste eenzaamheid, de diepste en duisterste leegte. Leegte van zin, leegte van leven. Dood, drijvend naar de diepste leegte. Het eeuwige zo gevreesde niets. Het niets waarvan filosofen en boeddhisten beweren dat het drijft naar die verlichting waar elke sterveling zo vurig, zo hartstochtelijk naar verlangt. Boeddhisten zeggen echter dat  verlangen een bron van lijden is. Verlichting of het bereiken van Nirwana ontstaat pas nadat elk vonkje verlangen spontaan  uit ons hart is uitgedoofd. Vertoeven we dan brandend van verlangen naar het uitdovende verlangen?

Is het leven een dwaaltocht van een ik dat verlangt naar de ultieme voltooiing naar een niet ik dat bijgevolg ook niet meer kan voltooid zijn?

Verlaten worden. Verlaten worden dat ons drijft naar de leegte waarvan deze filosofen zeggen dat het, het diepste vervulling representeert dat elke ziel, elk levend wezen maar kan ontvangen. Alsof de diepste vervulling en het diepste niet vervuld zijn synoniemen zijn van de essentie van elke ziel, elke vezel  van het heelal. Alsof het ruimtetijd continuüm de blik richt naar het oord van de diepste leegte. Een oord dat het meest van alles wordt gevreesd. Gevreesd waarnaar we verlangen. Een oord waar het hele universum zichzelf opheft in het Grootse. Als een zwart gat dat diep van binnen alle materie, atomen en uiteindelijk zelfs ruimte en tijd verscheurt, vernielt en opheft. Als een genadeloos monster. Terwijl ik deze woorden neerschrijf blijft mijn hart verlangen naar een alles omvattende onvoorwaardelijke Liefde.

Dit mijmerend over een  christendom dat verkondigt dat diegene die ultiem liefheeft, bereid is zijn leven te geven, op te geven. Boeddhisme en hindoeïsme spreken over een leegte, een niets waarin elk leven wil uitdoven. “Mijn god waarom hebt Gij mij verlaten?”, schreeuwde Jezus aan het kruis.

Dit terwijl ik word verscheurd door angst terwijl de leegte me dreigend aanstaart. Mijn god, waar komen we vandaan in dit universum en  waar gaan we heen in dit universum? Dit vol vurige  hoop naar het grote Onbekende.